en dan woon je in Istanbul
Blijf op de hoogte en volg Joyce
16 Februari 2014 | Turkije, Istanbul
Mijn eerste week in Istanbul is een feit. Wat begon met een verschrikkelijk moeilijk afscheid vervolgde met een geweldige ervaring.
Istanbul is iets groter dan de provincie Utrecht, maar heeft het onofficiele inwonersaantal van 17 miljoen mensen, net zoveel als heel Nederland. Dat is zeer goed te merken als je om je heen kijken. Overal zijn mensen. Mensen die je willen helpen in gebrekkig Engels, mensen die met zichzelf bezig zijn en niet naar je om kijken, mensen die je vanalles proberen aan te smeren en mensen die keihard toeteren in van die verschrikkelijk oude minibusjes om je er bewust van te maken dat ze eraan komen. Alsof ik dat de eerste 3 keer nog niet door had. Toch draai ik me nog vaak om als ik weer een auto hoor toeteren. Zouden ze mij bedoelen? Dan bedenk ik me weer waar ik ben en dat echt niemand mij hier zal herkennen.
Wesley en Yolante ben ik nog niet tegen gekomen. Maar ik ben mijn bezoek aan het plannen. Tot die tijd zal ik mijn communicatie moeten voortzetten met mijn laat ik vooropstellen geweldige maar o zo naieve huisgenootje.
Ik vergelijk Istanbul met Nederland. De wijk waar ik woon (göztepe) is je eigen wijk, Kadikoy is de stad die dicht bij ligt maar waar je wel met de bus naar toe moet. En het europese gedeelte an Isanbul voelt aan als die grote andere stad waar je liever gaat shoppen dan je eigen woonplaats. Een stad waar je wel met de boot naar toe moet voor zo'n 1 euro.
Ik vraag mezelf nog iedere dag af waarom ik ook alweer 5 maanden lang zo ver weg van alles wilde zitten. Ik hoop daar morgen tijdens mijn eerste schooldag achter te komen. Voor nu klamp ik mij nog vast aan alle bekende dingen die ik maar kan vinden; Mediamarkt, Vodafone, MacDonalds, Tiramisu en Nederlandse programma's die ik allemaal terug wil kijken.
Nog 135 dagen, dan vlieg ik terug naar Nederland. Met een hoop nieuwe levenslessen, ervaringen en een certificaat op zak. Maar zover is het nog lang niet.
Istanbul is iets groter dan de provincie Utrecht, maar heeft het onofficiele inwonersaantal van 17 miljoen mensen, net zoveel als heel Nederland. Dat is zeer goed te merken als je om je heen kijken. Overal zijn mensen. Mensen die je willen helpen in gebrekkig Engels, mensen die met zichzelf bezig zijn en niet naar je om kijken, mensen die je vanalles proberen aan te smeren en mensen die keihard toeteren in van die verschrikkelijk oude minibusjes om je er bewust van te maken dat ze eraan komen. Alsof ik dat de eerste 3 keer nog niet door had. Toch draai ik me nog vaak om als ik weer een auto hoor toeteren. Zouden ze mij bedoelen? Dan bedenk ik me weer waar ik ben en dat echt niemand mij hier zal herkennen.
Wesley en Yolante ben ik nog niet tegen gekomen. Maar ik ben mijn bezoek aan het plannen. Tot die tijd zal ik mijn communicatie moeten voortzetten met mijn laat ik vooropstellen geweldige maar o zo naieve huisgenootje.
Ik vergelijk Istanbul met Nederland. De wijk waar ik woon (göztepe) is je eigen wijk, Kadikoy is de stad die dicht bij ligt maar waar je wel met de bus naar toe moet. En het europese gedeelte an Isanbul voelt aan als die grote andere stad waar je liever gaat shoppen dan je eigen woonplaats. Een stad waar je wel met de boot naar toe moet voor zo'n 1 euro.
Ik vraag mezelf nog iedere dag af waarom ik ook alweer 5 maanden lang zo ver weg van alles wilde zitten. Ik hoop daar morgen tijdens mijn eerste schooldag achter te komen. Voor nu klamp ik mij nog vast aan alle bekende dingen die ik maar kan vinden; Mediamarkt, Vodafone, MacDonalds, Tiramisu en Nederlandse programma's die ik allemaal terug wil kijken.
Nog 135 dagen, dan vlieg ik terug naar Nederland. Met een hoop nieuwe levenslessen, ervaringen en een certificaat op zak. Maar zover is het nog lang niet.
-
17 Februari 2014 - 21:48
Désirée:
Hé Joyce,
Leuk je eerste ervaringen in Instanbul te lezen. Gaat vast snel wennen hoor en maak er dan 5 onvergetelijke maanden van.
Liefs Désirée -
18 Februari 2014 - 00:12
Jeroen:
En ben je er op school achter gekomen waarom je ook alweer zo lang die kant op ging? :p -
22 Februari 2014 - 18:34
Mams:
Hee lieve schat zit net je eerste stukje te lezen en bedenk me hoe erg ik je mis.
Indrukwekkend hoor mocht je geen baan in het onderwijs vinden dan kan je ook
Altijd nog gaan schrijven .
Ik blijf je volgen kus mams -
22 Februari 2014 - 21:03
Joyce:
Lief mama! Mis jou ook!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
